رقابت‌هایی که فهم کامل سقوط رقت‌برانگیز نیشابور در آن نهفته است.(۱)
پس از حمله ویرانگر مغول اعیان نیشابور بر خرابه‌های باقی‌مانده از کهن‌دژ بر سر قدرت آن‌قدر با یکدیگر جنگیدند که دیگر چیزی از نیشابور باقی نماند.
چرا منابع تاریخی از بیان این جنگ‌های فرقه‌ای طفره رفته‌اند و به آن پرداخته نشده سوال دیگری است! اما به نظر می‌رسد رقابت بر سر کسب قدرت حتی به بهای از دست دادن همه چیز در نیشابور سابقه‌ای تاریخی دارد.
سالها قبل یکی از مدیران ارشد دولتی نیشابور پس از انتقال به استانی دیگر در مصاحبه‌ای به کنایه گفته بود نیشابور یک شیخ الرئیس می‌خواهد.
گرچه ظاهرا رک و صریح سخن گفتن پس از عزل و انتقال بیشتر مناسب حال مدیران است تا مبادا بالادستی‌ها را خوش نیاید اما زاویه نگاه قابل تامل این مدیر غیربومی نشان از خلأ عمیق مدیریتی و صدایی واحد در شهری دارد که به اذعان علامه شفیعی کدکنی فشرده ایران بزرگ است و به همان اندازه از سوء مدیریت و فقدان نگاه‌های توسعه‌ای کلان‌نگر و جنگ قدرت پنهان رنج می‌برد.
البته رقابت‌های سیاسی برای ایجاد دموکراسی امری فرخنده است اما آنجا که این رقابت رشد و توسعه شهر را تحت تاثیر قرار دهد مخرب و غیرعقلانی است، رقابتی که مانع ایجاد روحیه همدلی و همکاری و شکل گرفتن کار تیمی می‌شود.
شاهد مثال آن هم حکایت تکراری عدم همدلی و همراهی نمایندگان نیشابور در دوره‌های مختلف بوده تا آنجا که برخی آرزو می‌کنند کاش نیشابور تنها یک نماینده داشت تا حداقل آن بخش از اقدامات مثبت یک نماینده به واسطه نماینده دیگر بی‌اثر نشود.
با نگاهی وسیع‌تر و پذیرفتن این حقیقت که نمایندگان برآمده از رای خود ما هستند باید قبول کنیم فرصت‌های تاریخی برای پیشرفت و توسعه شهرمان را خودمان به پای منافع شخصی از دست دادیم، سوزاندیم، ذبح کردیم.
فرصت‌هایی که با این وضعیت منابع درآمدی و بودجه‌ای کشور دیگر به آسانی به دست نخواهد آمد.
در این رابطه اظهارات قابل تامل اخویان رئیس آبفای نیشابور در آخرین نشست خبری‌اش با خبرنگاران نشان‌دهنده بخش کوچکی از عقب‌ماندگی‌های نیشابور است.
اخویان با اشاره به اینکه ۵۰درصد از شهر نیشابور هنوز فاقد سیستم جمع‌آوری فاضلاب است درباره قطعی‌های مکرر آب در فصل گرما گفت: چاه‌های آب شُرب نیشابور مجهز به خط برق مجزا از شبکه سراسری نیست تا در هنگام قطع برق دچار مشکل نشود و برای احداث همین خط برق مخصوص چاه‌های آب شُرب پارسال ۴۰میلیارد تومان مورد نیاز بود و امسال قطعا این میزان افزایش پیدا کرده است.
در مقام مقایسه با شهر سبزوار اخویان تصریح کرد: شبکه جمع آوری فاضلاب شهری سبزوار صددرصد اجرا شده و چاه های آب شرب شهری‌اش هم مجهز به خط برق مجزا از شبکه است.
سوال اینجاست:
کدامیک از مدیران، مسئولان و نمایندگان سنوات گذشته نیشابور حاضر به پذیرش مسئولیت این عقب‌ماندگی فاجعه‌بار هستند؟! همان مدیران، مسئولان و نمایندگانی که وقتی در مصدر امور قرار داشتند به بهانه اختلاف‌افکنی و سنگ‌اندازی جلو هر انتقادی را می‌گرفتند و حالا کنج عزلت گزیده و در حال استفاده از مزایای بازنشستگی بابت دوران سراسر افتخار و درخشان خدمت‌شان هستند.
مدیرانی که نه بنا به صلاحیت و شایستگی‌‌های فردی و تخصصی بلکه براساس منافع سیاسی و حزبی و با توصیه فلان مدیر و نماینده کرسی مدیریت این شهر را تصاحب کردند.
گواه این مدعا لیست بلندبالای طرح‌های نافرجام و نیمه‌تمامی است که سالها بر دوش ما سنگینی می‌کند مانند ساختمان نیمه‌کاره کتابخانه مرکزی و در ادامه این لیست می‌توان به
تکمیل بیمارستان سوم نیشابور
تکمیل طرح فاضلاب شهری نیشابور
تدوین طرح تفصیلی نیشابور
ایجاد دبیرخانه دائمی برگزاری مراسم روزهای ملی نیشابور
ارتقای شبکه دامپزشکی نیشابور به عنوان شهری که رتبه اول تولید شیر و رتk just به دوم تولید گوشت استان را دارد jk
پیگیری احداث اقامت‌سرای زائران رضوی توسط آستان قدس
ارتقای راه‌های ارتباطی نیشابور
ارتقای بخش‌های سرولایت و میان‌جلگه به شهرستان
و ارتقای مرکز رشد نیشابور اشاره کرد.
با مقایسه هرکدام از این‌موارد نسبت به شهرهای همجوار می‌توان به عمق و وسعت عقب‌ماندگی نیشابور پی برد.
به اعتقاد نگارنده برای جلوگیری از عقب‌ماندگی‌های بیشتر و تحقق این طرح‌ها باید کارنامه عملکرد هر مدیر و مسئول و نماینده‌ای را برمبنای اقدامات موثر و قابل سنجش و اندازه‌گیری او برای پیشرفت و توسعه نیشابور در پایان دوره کاری‌اش سنجید نه بر پایه قول‌ها و وعده‌هایی که در آغاز می‌دهد و لازمه آن شکل گیری روحیه جدی مطالبه‌گری در شهروندان است و در این مسیر عبرت گرفتن از تاریخ برای جلوگیری از تکرار اشتباهاتمان ضروری است در غیر این صورت ناچار از تکرار تاریخ خواهیم بود.
۱- برداشت آزاد از کتاب اعیان نیشابور نوشته: ریچارد بولیت ترجمه: هادی بکائیان و حمیدرضا ثنائی
