فاطمه سادات رضوی
در دنیایی که گاهی محدودیت‌ها و چالش‌ها می‌توانند مانع از تحقق رؤیاها شوند، داستان علی رشیدآبادی همچون نوری در تاریکی می‌درخشد.
او یک ورزشکار معلول است که با اراده‌ای بی‌نظیر و قلبی پر از امید، توانست در مسابقات جهانی بدنسازی که در منطقه آزاد کیش برگزار شد مقام سوم را کسب کند. علی نه‌تنها با قدرت بدنی خود بلکه با روحیه‌ای استثنایی، به ما یادآوری می‌کند که هیچ چیزی نمی‌تواند مانع از رسیدن به آرزوهایمان شود.
در گفت‌وگویی که با او داشتم متوجه شدم داستان او نشان می‌دهد پیروزی واقعی در برابر چالش‌ها، تنها به اراده و تلاش بستگی دارد و او با وجود تمام سختی‌ها و ناامیدی‌ها همچنان به مسیرش ادامه می‌دهد و در این راه به دیگران هم انگیزه می‌دهد که هرگز تسلیم نشوند.
از او ابتدا درباره حسی که در مسابقه داشت و به دست آوردن مقام سوم پرسیدم و او در پاسخ می‌گوید: احساس خوبی داشتم اما آقای گلستانی از من انتظار بیشتری داشت اما این موضوع را به روی من نیاورد البته خودم هم انتظار بیشتر و بهتری از خودم داشتم ولی بعضی مواقع آن طور که می‌خواهی پیش نمی‌رود.
علی رشیدآبادی درباره تنهایی و افسردگی‌اش به‌خاطر ناعدالتی‌های ورزش می‌گوید: حدود ۶ ماه بعد از مسابقات پاراشنا من به‌خاطر اتفاقاتی که برایم افتاد، به‌خاطر بی‌عدالتی و حق‌خوری دچار افسردگی شدم و به این نتیجه رسیدم که ورزش در ایران هیچ جایگاهی ندارد اما با این وجود به باشگاه پناه بردم تا از این افسردگی دور شوم، خیلی زیاد این اتفاق افتاده اما من باید ادامه بدهم چون من با خودم اول عهد بستم یا سمت کاری نرو یا تا آخرش برو و افسردگی، ناامیدی و خستگی در این راه معنا ندارد.
این قهرمان نیشابوری درباره بازگشتش به رشته شنا و افتخارآفرینی در این رشته ورزشی گفت: از دی‌ماه دوباره می‌خواهم وارد شنا شوم اما اگر ببینم این بی‌عدالتی‌ها هنوز ادامه دارد و این مسائل اتفاق بیفتد مجبورم از پاراشنا خداحافظی کنم و با وجود این بی‌عدالتی‌ها مسئولین اگر هم کاری از دستشان بر بیاید انجام نمی‌دهند.
او با بیان اینکه چالش این روزهایم پول است نه ضعف بدنی گفت: چالشی که این روزها با آن دست‌وپنجه نرم می‌کنم بی‌پولی است و اینکه چه طوری باید با این چالش کنار بیایم نمی‌دانم و فقط باید مدارا کنم چون بدنسازی هزینه دارد و مثل شنا نیست که کم‌هزینه باشد باتوجه به این هزینه‌تراشی‌هایی که برای ما می‌کنند اعم از مکمل‌ها و غذاهایی که باید مصرف کنم و هزینه شرکت در مسابقات و جای خواب و خیلی از مسائل دیگر که باید فراهم کنیم و من منبع درآمدی ندارم و فعلاً درس می‌خوانم و باشگاه می‌روم اما مربی‌ام آقای گلستانی برنامه غذایی و تمرینات را برای من رایگان کردند و حتی در مسابقات کیش که با مربی‌ام رفتم آنجا هم در حقم پدری کرد و نگذاشت من خرج کنم و انسان شریفی با قلب پاک هستند.
وی با اشاره به گذشت یک ماه از قول مسئولین بابت پرداخت هزینه بلیت رفت‌وبرگشت مسابقه گفت: بعد از برگشت از مسابقه مسئولین گفتند هزینه رفت‌وبرگشت را به من می‌دهند و از من خواستند مدارکم را ارسال کنم تا هزینه را واریز کنند اما یک ماه می‌گذرد و هنوز پرداخت نکرده‌اند با این وجود از آقای حمید گلستانی مربی باشگاهم و آقا یاسر که در پشت صحنه هوای من را داشت و آقای علی مختاری رئیس هیئت بدنسازی نیشابور و در اینجا وظیفه خودم می‌دانم که تشکر کنم بابت زحماتی که برای من کشیده‌اند همچنین از بچه‌های باشگاه هم تشکر می‌کنم که بابت هزینه شرکت در مسابقه به من کمک کردند که دست پر برگردم، چون ورودی مسابقات کیش ۳۵ میلیون بود و من این مبلغ را نداشتم و با کمک آنها بود که توانستم شرکت کنم و اینجا همه چیز پول نبود آن اعتباری بود که پیش بچه‌های باشگاه داشتم باعث شد کمکم کنند که شرکت کنم و دست پر برگردم، مسئولین هیچ کمکی نکردند و فقط یک نفر از مسئولین بود که هوای من را داشت آن هم آقای اخوان سرپرست هیئت بدنسازی و پرورش اندام خراسان رضوی بود که پیگیر بود من به‌موقع حاضر شوم چون قبل از مسابقات با وجود اینکه پول را واریز کرده بودیم اسمم ثبت نشده بود و گفتند پول به حساب فدراسیون واریز نشده است و خودم و مربی‌ام خیلی استرس داشتیم و با نشان دادن رسیدهای بانکی اسمم وارد لیست شد.
علی رشیدآبادی درباره نحوه کنار آمدن با معلولیتش گفت: شاید دیگران من را معلول بدانند اما من برایم مهم نیست که چه چیزی فکر می‌کنند و خودم را معلول نمی‌دانم چون من کارهای فراتر از حد توانم را انجام داده‌ام و می‌دهم، به همین خاطر من معلول به حساب نمی‌آیم و حس خیلی خوبی دارد که مردم با حرف‌هایی که می‌زنند و کارهایی که برایم انجام می‌دهند به من انگیزه می‌دهند و من هم ادامه می‌دهم.
در باره حمایت‌ها هم باید بگویم در بعضی جاها کم شده اما مادر و دایی و کسانی که در باشگاه بودند خیلی حمایتم کرده‌اند اما بعضی اوقات این اتفاق افتاده که حس تنهایی کنم، شاید خنده‌دار باشد اما سعی می‌کنم در این‌جور مواقع بخوابم و بعد از آن به باشگاه بروم تا از مشکلات دور باشم.
قهرمان نیشابوری خطاب به جوانان و کسانی که مانند او دارای معلولیت جسمانی هستند می‌گوید: بعضی از جوان‌های معلول ممکن است سنشان از من بیشتر باشد و من در جایگاهی نیستم که نصیحت کنم اما اگر بخواهم به کسانی که سنشان از من کمتر است و شرایط من را دارند حرفی بزنم باید بگویم رؤیایی که در سرشان است را به تحقق برسانند و من توانسته‌ام با این شرایط کنار بیایم و شما هم حتماً می‌توانید، چون چیزی کمتر از من ندارید و مسلماً حتی می‌توانید بهتر از من باشید.
ابتدا فکر می‌کردم نمی‌توانم از پسش بربیایم
حمید گلستانی مربی علی با اشاره به اینکه ۱۲ سال است مربیگری می‌کند گفت: اما با افرادی با معلولیت به این شدت کار نکرده بودم و در ابتدا کار برایم سخت بود و فکر می‌کردم به‌خاطر محدودیت‌هایی که وجود دارد نمی‌توانم از پسش بربیایم اما علی آن‌قدر خوب تمرینات را انجام داد که فهمیدم این افراد حتی بهتر از افراد عادی می‌توانند تمرینات را پیش ببرند و همین باعث شد احساس کنم باید به علی کمک کنم چون او پا به پایم تمرین می‌کند و اصطلاح ورزشی که ورزشکاران استفاده می‌کنند این است که غیرتی تمرین می‌کند و ۱۰۰ خود را در تمرینات می‌گذارد و به نحو احسن انجام می‌دهد.
او با اشاره به اینکه هزینه‌های باشگاه را برای علی رایگان کرده گفت: درباره هزینه باشگاه علی، کوچک‌ترین کار را کردم و خودم از این کار حس خوبی می‌گیرم چون این‌طور افراد محدودیت‌های خاص خود را دارند و من سعی کردم کاری کنم باعث دلگرمی علی باشد و در کنار اینها بچه‌های باشگاه برای مسابقات جهانی، هزینه شرکت در مسابقه را کمک کردند و به مسابقات رفت و نتیجه خوبی هم گرفت، او هنوز در این رشته ابتدای راه است و با این اراده‌ای که دارد به جایگاه خیلی بالاتری می‌رسد و این مقامی را که آورده تبدیل به طلا می‌کند.
حمید گلستانی با اشاره به مشکلات علی در طول سفر افزود: متأسفانه در مسابقات جهانی علی را خیلی اذیت کردند و من هم اولین تجربه‌ام بود که با فردی با این شرایط سفر می‌کردم و هیچ‌گونه امکاناتی برای این افراد وجود ندارد به عنوان مثال برای پرواز به‌خاطر ویلچر به مشکل می‌خوردیم و یا زمانی که می‌خواستیم به سالن مسابقات برویم و خیلی چیزهای دیگر برایش محدودیت داشت و انگار این افراد برای استفاده از امکانات نادیده گرفته شدند و من آن زمان این موضوع را حس کردم و در بحث داوری هم به همین شکل بود و علی را خیلی اذیت کردند، هنگام پذیرش با اینکه پول را واریز کرده بودیم اسمش ثبت نشده بوده و نمی‌دانم به‌خاطر معلولیت او بود که این اذیت‌ها را کردند یا نه اما خیلی کار دور از اخلاق و انسانیت بود.
وی از مسئولین گلایه کرد و گفت: مسئولین ما کم لطفی می‌کنند چون ما مقام سوم جهان در این رشته را در نیشابور نداریم و مسئولین فقط زحمت کشیدند آمدند باشگاه عکس گرفتند و فقط همین! آقای مختاری رئیس هیئت هم قول‌هایی دادند که از طرف شهرداری و شورای شهر کمکی به ایشان بکنند و زحمت کشیدند با استان هم هماهنگ کردند و تنها کاری که مسئولین کردند قول پرداخت هزینه بلیت رفت‌وبرگشت بود که تا الان هنوز به آن عمل نکرده‌اند و متأسفانه کوچک‌ترین کاری که ما انتظار داشتیم مسئولین انجام دهند پرداخت هزینه شرکت در مسابقه بود و هیچ‌گونه حمایتی نشد و برای رفتن به مسابقه این ورزشکار از خود بچه‌های باشگاه کمک گرفت و خودم شخصاً به خیلی‌ها رو زدم و هرکس درحد توان کمک کرد مبلغ شرکت در مسابقه جور شد و ۲۰ میلیون تومان بچه‌های باشگاه و مابقی پول را خودم پرداخت کردم.
او تصریح کرد: مسئولین چیزی درباره اینکه کمک می‌کنند نگفتند و خودمان پیگیر بودیم و زمانی که رفتم پیش مسئولین گفتم حمایت کنید با توجه به شناختی که از علی دارم او مقام می‌آورد و این‌گونه نیست حمایت شما الکی باشد و ثمره دارد اما برخوردشان این‌گونه بود که هیچ کمکی نمی‌توانیم بکنیم و انگار هیچ‌گونه اهمیتی این موضوع برایشان نداشت و زمانی که از رئیس هیئت بدنسازی درخواست کمک کردیم ایشان گفتند بودجه نداریم و از رئیس تربیت‌بدنی بخواهید و ما هم از ایشان و هم از رئیس هیئت استان درخواست کمک کردیم و رئیس هیئت استان گفتند تنها لطفی که می‌توانیم بکنیم این است که هزینه بلیت رفت‌وبرگشت را به شما بدهیم.
از او درباره روش‌های خاصی که برای تمرینات با علی رشیدآبادی به کار برده است پرسیدم و گفت: علی فقط محدودیت در پاهایش داشت و بالاتنه‌اش سالم بود و سیستم تمرینی که نیاز بود برای رشد عضله‌هایش اعمال می‌کردیم و اول ضعف‌های عضله‌اش را بررسی کردیم و بر اساس آنها برایش برنامه‌ریزی کردیم.
وی افزود: پیشنهادم برای سایر مربیانی که چه با افراد عادی و چه با افرادی که شرایط مشابه علی را دارند تمرین می‌کنند این است که اگر ورزشکار یک درصد خودش احساس می‌کند محدودیت باعث نتوانستن انجام کاری می‌شود به روش‌های مختلف بفهمانند که خواستن توانستن است و اینکه نسبت به محدودیت‌هایشان برای آنها برنامه‌ریزی کنند چون این خودش روی اعتماد به نفس ورزشکار خیلی تأثیر می‌گذارد.
او در پاسخ به این سؤال که چه گونه انگیزه و اعتماد به نفس علی را در طول تمرینات افزایش می‌دهد گفت: همیشه سعی کردم هفته‌ای ۲ تا ۳ جلسه را خودم با علی تمرین کنم و یا می‌گفتم ببینم می‌توانم رکورد تو را بزنم یا نه و این‌طوری سعی می‌کردم این حس را به او القاء کنم که هیچ فرقی با افراد دیگر ندارد و هیچ محدودیتی وجود ندارد و همین باعث می‌شد قوت قلب بگیرد و تمریناتش را بهتر انجام دهد و بزرگ‌ترین چیزی که علی به من یاد داد این بود که امید بهترین چیزی است که انسان را می‌تواند رشد دهد و فهماند که خواستن توانستن است و شعار معلولیت محدودیت نیست را به خوبی القا کرد و من هرکجا در زندگی شخصی‌ام با مشکلی مواجه می‌شوم و فکر می‌کنم هیچ راهی وجود ندارد حل شود یادم می‌آید که با تلاش می‌شود هر کارنشدنی را انجام داد.
او از احساسش زمانی که علی رشیدآبادی مقام سوم جهان را در مسابقات بدنسازی به دست آورده بود گفت: من خودم در سطح ملی هم مسابقه می‌دادم و زمانی که علی مقام آورد انگار که خودم مقام آوردم چون فشارهای روانی خیلی زیادی روی من بود و می‌دانستم که چه سختی‌هایی کشیده است و زمان اعلام نتایج استرسی که من داشتم فکر کنم خود علی نداشت و حس می‌کردم خودم مسابقه داشته‌ام، علی هنوز در این رشته ابتدای راه است و با این اراده‌ای که دارد به جایگاه خیلی بالاتری می‌رسد و این مقامی را که آورده تبدیل به طلا می‌کند.
حمید گلستانی در پایان گفت: از مسئولین تقاضا دارم هوای ورزشکارهای معلول را داشته باشند چون این افراد با محدودیت‌هایی مواجه هستند و حداقل به این افراد کمک کنند.
