فاطمه سادات رضوی
اشاره: امروزه محدودیت ها برای دختران در ورزش کم تر شده و آنها راحت تر می‌توانند در حرفه ورزشی خودی نشان بدهند این درحالی است که فاطمه مرادی دختر ۱۷ ساله از روستای بوژان نیشابور با دوچرخه‌اش تنها رکاب زن نیشابور و استان در رده سنی خودش است و نه‌تنها نداشتن رقیب در این حرفه باعث نشده او تلاش کم تری داشته باشد بلکه مدال‌های رنگارنگش حکایت‌ از تلاش های او می‌کند. فاطمه از خستگی‌ناپذیری در مسیر چالشی و پرهزینه می‌گوید.
‌ او نایب قهرمان دوچرخه‌سواری ایران شده اما با چالش‌های کمبود مربی، هزینه‌های سرسام‌آور، تمرین در تنهایی و حتی آزار و اذیت در خیابان‌ها دست‌وپنجه نرم می‌کند اما اراده‌ی قوی او را به سوی رویای المپیک و مربیگری سوق می‌دهد.
فاطمه مرادی رکاب زن آینده دار نیشابوری در گفت‌وگو با خاتون‌شرق می‌گوید: پدرم زمانی که جوان بود در مسابقات شرکت می‌کرد و الان فقط در مسابقات پیشکسوتان استان شرکت می‌کند در حال حاضر هم در نیشابور فروشگاه دوچرخه دارد اما‌ من زیاد علاقه به دوچرخه نداشتم تا اینکه ۲ سال پیش مشهد میزبانی مسابقات استعدادیابی یابی تیم ملی را بر عهده گرفت و من چون استان خودمان میزبان شده بود بدون تمرین در مسابقه شرکت کردم و آنجا برای اولین بار به تیم ملی دعوت شدم و بعد از آن دوچرخه سواری را جدی تر دنبال کردم و تقریبا یک سال است به صورت حرفه ای کار می‌کنم.

فاطمه مرادی درباره احساسش نسبت به اردوها گفت: اولین باری که اردو دعوت شدم بچه ها خیلی قوی بودند و من افرادی را می‌دیدم که برای این ورزش تلاش می‌کنند و این مسابقات باعث شد با آنها آشنا شوم و برایم خیلی حس خوب و جدیدی بود اما در نیشابور و حتی استان خراسان رضوی کسی از بانوان در رده سنی من نیست تا خودم را با او مقایسه کنم.

رکاب زن نیشابوری درباره هزینه های زیاد این ورزش می‌گوید: هزینه مسابقات بستگی به نوع مسابقه دارد بعضی مسابقات آزاد است و خودمان شرکت می‌کنیم هزینه هم با خودمان است اما مسابقاتی مثل قهرمانی کشور را استان هزینه رفت و آمد و تغذیه را می‌دهد اما هزینه دوچرخه با خودمان است که راه اندازی یک دوچرخه برای مسابقه هزینه بر است و برای مسابقاتی که چند روز است خوابگاه در اختیارمان می‌گذارند اما مسابقاتی که یک روز است بعد از مسابقه به شهر خودمان بر می‌گردیم.

در منطقه ۲ طلا آوردم اما استان زیاد مسابقه برگزار نمی‌کند

نایب قهرمان ایران گفت: مدال کشوری زیاد ندارم اما پارسال مسابقات منطقه ای در منطقه ۵ ایران بود و استان های سیستان و بلوچستان، کرمان، یزد، خراسان شمالی و جنوبی شرکت کرده بودند که ۲ طلا آوردم اما استان زیاد مسابقه برای بانوان برگزار نمی‌کند چون تعداد زنان کم تر است و در رده سنی من افراد زیادی نیستند.

مربی ندارم و بیشتر رکاب زنان در نیشابور یا مربی از خارج دارند که آنلاین کار می‌کنند یا مربیانشان تاپ کشور هستند

او درباره شرایط تمرینش گفت: من چون دخترم نمی‌شود تنها تمرین کنم و همراه پدرم و رکاب زنان شهرمان تمرین می‌کنم و اگر چند بار هم که تنها رفتم چون دختر بودم ماشین و موتورها متوجه دختر بودنم می‌شوند و اذیتم می‌کنند اگر برای دوچرخه ام مشکل پیش بیاید درصورتی که وسایل اولیه را داشته باشم خودم انجام می‌دهم در غیر این صورت اگر خیلی آسیب دیده باشد نمی‌توانم کاری انجام دهم.

مرادی افزود: برای کسی که می‌خواهد حرفه ای کار کند باید مربی سطح بالا در نیشابور داشته باشد چون بیشتر رکاب زن ها در نیشابور مربی خصوصی می‌گیرند که یا مربی خارج از کشور است و به صورت آنلاین با آنها کار می‌کند و یا از مربیان تاپ کشور است که هزینه های آنها خیلی بالا است و من فعلا مربی ندارم و انشالله از این به بعد بتوانم داشته باشم و در قدم های اول پدرم کنارم بود باعث شد نیازی به مربی نداشته باشم اما اگر از اول با مربی کار می‌کردم قطعا می‌توانستم بهتر از این باشم و پدرم با من تمرین می‌کند و از او تشکر می‌کنم که فروشگاهش را به خاطر من تعطیل می‌کند تا صبح زود همراه من به تمرین بیاید.

نیشابور قابلیت این را دارد مکانی مخصوص بانوان دوچرخه سوار درست کند

او با بیان قابلیت بالای نیشابور برای پیشرفت در ورزش دوچرخه سواری و شکوفا شدن استعدادها افزود: قطعا نیشابور قابلیت این را دارد که مکانی مخصوص بانوان دوچرخه سوار درست کند که همه باهم تمرین کنند و مربی مشترکی داشته باشند تا هماهنگ تر شوند چون تعداد دوچرخه سواران کوهستان هم تقریبا نسبت به جاده ای تعدادشان بالا است و قطعا استعداد های جدیدی شکوفا می‌شود.

او در ادامه می‌گوید: هر شخصی از دید متفاوتی به دوچرخه سواری نگاه می‌کند اما از نظر من اول باید همه شرایط و جوانب را در نظر بگیرد نه اینکه بدون هیچ اطلاع قبلی وارد ورزش دوچرخه سواری که کلی هزینه دارد و غیرقابل جبران است شود اما اگر وارد شد هیچ گاه نا‌امید نشود چون مسیر پر چالشی است اما پایان شیرینی دارد که تمام سختی ها را از بین می‌برد.

مرادی درباره تمرینات و تغذیه اش بیان کرد: در هفته دو روز استراحت می‌کنم و بقیه روز ها را همراه پدرم صبح زود تمرین می‌کنیم و در طول هفته حدود ۳ ساعت تمرین می‌کنیم اما آخر هفته ها چون گروهی هستیم ۴ ساعت و یا شاید هم بیشتر تمرین کنیم و چون در رشته کورسی تنها دختر نیشابور هستم اطرافیان که از دوستان پدرم و رکاب زن هستند خیلی کمکم می‌کنند و به من می‌گویند که چه طور تغذیه ام را تنظیم کنم و روز مسابقه هم سعی می‌کنم بیشتر استراحت کنم و روی مسابقه تمرکز کنم چون استرس قبل مسابقه خیلی زیاد است و سعی میکنم به تلاش هایم در تمرینات فکر کنم و خودم را قانع کنم که تمام تلاشم را در طول تمرینات کرده ام و الان فقط وقت استراحت و تمرکز روی مسابقه است.

میخواهم به المپیک راه پیدا کنم و مربیگری را ادامه بدهم
فاطمه مرادی درباره هدفش در حرفه دوچرخه سواری می‌گوید: نمی‌توانم بگویم دوچرخه سواری را کنار درسم ادامه می‌دهم یا درس را کنار دوچرخه و هردو را هم‌زمان با هم جلو می‌برم و هرکدام نتیجه داد همان را ادامه می‌دهم اما این را می‌دانم که جامعه ورزشکار بی سواد نمی‌خواهد و هدف من گرفتن مدرک های مربی گری است و اینکه بتوانم شاگرد قبول کنم و همچنین به المپیک راه پیدا کنم و رکاب بزنم و دوست دارم در آینده در نیشابور به دوچرخه سواران زن فضا بدهم و همایش و مسابقات زیادی برگزار کنم و استعدادیابی شود و مردم به این رشته ورزشی علاقه مند تر شوند.

فاطمه مرادی درباره آینده دوچرخه سواری بانوان افزود: در ایران شاید بگوییم چنین ورزشی برای زنان آینده ندارد اما من با ورزشم خیلی از برنامه هایم را جلو برده ام و در زندگی ام از نظر اخلاقی و همچنین در جامعه خیلی کمکم کرده است و در کنارش رشته ریاضی را ادامه می‌دهم.

مرادی در ادامه افزود: دوچرخه سواری بانوان فکر نکنم آینده شغلی داشته باشد چون هم هزینه هایش سنگین است و هم ورزش سنگینی است و دختری در سن و سال من خیلی سخت می‌تواند تجهیزاتش را فراهم کند و من در مسابقاتی که شرکت می‌کنم بعضی از وسایل را اطرافیان کمکم می‌کنند و از آنها تشکر می‌کنم که من را کمک می‌کنند.

فاطمه مرادی نایب قهرمان ایران در پایان با اشاره به حمایت های مسئولین افزود: مسئولین حمایت کردند اما اطرافیانم که در دوچرخه پیش زمینه ای داشتند بیشتر کمکم کردند اما در سطح شهرستان چون من باید تنها تمرین می‌کردم و کسی در در رده سنی من نبود آقای حمید طالب رئیس هیئت نیشابور خیلی به من کمک کردند و کسانی مثل آقای سعید طلایی و ابلفضل خانی که خودشان رکاب زن هستند همیشه من را حمایت کردند و اگر تجهیزاتی کم داشتم در اختیار من قرار می‌دادند و مسئولین برای نایب قهرمانی ام در کشور قول هایی داده اند که از تهران برگشتم حمایت کنند و باید بگویم که دوست دارم سفر با دوچرخه را هم تجربه کنم و به نظرم خیلی جذاب و پر از چالش است و قطعا اگر شرایطش پیش بیاید حتما امتحانش می‌کنم.