سودابه جعفری – مدیر مسؤول
آقای مرتضوی که اصولا کارمند وزارت کشور است و حتی در شهرداری مشهد هم دچار مشکلات مدرک تحصیلی بود و بعدا به ضرب و زور از یک مرکز آموزش عالی خصوصی، دکترای حقوق دریافت کرد، با خدمت جانانه‌ای که در ستاد تبلیغاتی آقای رئیسی در انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۰ داشت، مورد قدردانی قرار گرفت و مدتی در نهاد ریاست جمهوری جا خوش کرد و ظاهرا از سمت خود چندان راضی نبود و بالاخره نقش وزیر را گرفت؛ آنهم وزارت پر و پیمانی مانند وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی با ۷ یا ۸ سازمان بزرگ که هر کدام‌شان در جایگاه یک وزارت‌خانه هستند.
شاید به سبب همین گستردگی‌ها باشد که آقای وزیر کم اطلاع، در روز جهانی معلولین، تعداد خدمت‌گیرندگان از سازمان بهزیستی را ۵۰۰ هزار نفر اعلام کرد در حالی که آمار سازمان بهزیستی در حدود ۳ میلیون نفر را اعلام می‌کند.
این وزیر ارتباطی توصیه‌ای که از رانت انتخاباتی بهره‌ی بسیاری برده، در روز جهانی گرامیداشت معلولین، از افراد دارای کم‌توانی‌های بینایی، شنوایی و گفتاری، با عنوان «کر، کور و لال» یاد کرد که نشانه‌ی ادبیات سخیف و کج‌اندیشی این مرد دنیای سیاست و ثروت، در موضوع و محور سازمان بهزیستی است.
البته از دولت رئیسی که هر گوشه‌اش دسته گلی از این باغ بی‌ثمر دمیده و هر دم از این باغ، بری به سفره و زندگی مردم می‌رسد، بعید نیست که وزیر رفاهش، در حالی که قوانین فعلی دولتش، غربالگری معلولیت را محدود کرده تا افزایش جمعیت به هر قیمتی محقق شود، در تریبون رسمی و در مرئای مسؤولان دولت و مجلس بگوید، پیش به سوی ایران بدون معلولیت!
معلوم نیست که آقای مرتضوی، در زمان گفتن این جمله، هنوز در پایگاه بسیج باباحیدر زندگی می‌کرد که یک جمله نظامی را جایگزین یک موضوع حساس اجتماعی کرد، یا اینکه ایشان به عنوان وزیری که خیلی سرش در کارخانجات و شرکت‌های بازرگانی و برخی از شرکت‌های شستا، شلوغ است، اهمیتی به این نداد که برداشت صدها هزار نفری که سخنانش را می‌خوانند و می‌شنوند در باره‌ی شخصیت وی و استحقاق جایگاه خدمتی‌اش چه خواهد بود.
آیا ایشان نمی‌داند که دولت خودش مجری قانونی است که غربالگری ژنتیک و سقط‌های برنامه‌ریزی شده‌ی جنین‌های دارای معلولیت را محدود می‌کند و باعث می‌شود رسما هر ساله بین ۵ تا ۱۵ هزار معلول به جمعیت کشور اضافه شود؟
آیا ایشان از برنامه‌های غربالگری بهزیستی بی‌اطلاع بود و نمی‌دانست که مثلا فقط در خراسان رضوی در یک سال نزدیک به ۵۰۰ جنین معلول، پیش از هفته‌ی چهارم بارداری مادران‌شان، سقط برنامه‌ریزی شده دارند و اگر غربالگری تعطیل شود که تقریبا دارد می‌شود این تعداد معلول روانه جامعه و خانواده می‌شوند؟
آیا آقای مرتضوی، آنقدر به فکر بچه‌های فلسطین بود که از بچه‌های خودمان یادش رفت و مقابل چشم کودکان دارای معلولیتی که همانجا نزد آقای وزیر بودند یا در منازل‌شان صحبت‌های ایشان را می‌دیدند گفت: دنیا در مقابل مسائل فلسطین «کر و کور و لال» شده؟!
آقا شأن وزارتی که قرار است متولی امور توانخواهان کشور باشد همین است که این‌طور حرمت امام‌زاده را نگه دارد؟ با چنین وزرایی که نمونه‌اش را در آقای عبدالملکی دیدیم و حالا هم دسته گل جدید آقای رئیسی را در وزارت رفاه مشاهده می‌کنیم، باید فاتحه وزارت رفاه و سازمان بهزیستی را کلا خواند. می‌گویید چرا؟
می‌گویم: چرا در روز جهانی گرامیداشت معلولین، نگذاشتید چند نفر معلولی که درد دل‌هایشان گوش جهان را برای شنیدن کم دارد چند کلامی از خدمات مشعشع شما و سازمان بهزیستی صحبت کنند؟ چرا نگذاشتید دردهای سنگین وجودشان از ندانم‌کاری‌ها، بی‌مهری‌ها، بدقولی‌ها، بازی‌های کودکانه با آمار و ارقام، و بدعهدی‌های سازمان بهزیستی را بر زبان بیاورند؟ چرا همیشه در مراسم روز جهانی معلولین، فقط مسؤولین سخنرانی می‌کنند؟ مگر روز جهانی مسؤولان است؟ شما که همیشه فرصت سخنرانی دارید و هر چه دل‌تان می‌خواهد می‌گویید، چه می‌شود اگر یک روز و فقط برای یکی دو ساعت، صحبت‌های هزاران و میلیون‌ها توانخواهی را بشنوید که در منازل‌شان محبوس یا در زندان نادسترس‌پذیری اجتماعی، گرفتارند؟آیا این همه فرصت و زمانی که برای گرامیداشت فلسطین و بچه‌های غزه داشتید کافی نبود که حتی روز جهانی گرامیداشت معلولین را هم به کودکان فلسطین اختصاص دادید و معلولین را هم فدای عزای آنها نمودید و آنقدر یادتان رفت که آنها را کور و کر و لال نامیدید؟ آیا ندانستید و نخواستید بفهمید که با این لغات مهجور و بی‌کلاس که مربوط به دهه‌های پیش از انقلاب است، خود را در نزد والدین این کودکان، تا چه درجه‌ای از بلاهت و سفاهت، شاخص می‌کنید؟ آیا خودتان در خانواده یا فامیل‌تان فرزند دارای معلولیت ندارید و متوجه نیستید که این اهانت شما آن هم در مقام وزارتی که متولی این گروه از شهروندان است، چه تصویری از شما و وزارت‌خانه‌ی تحت مدیریت‌تان به شهروندان و به جهانیان می‌دهد؟
لااقل یک نفر باشد که به وزرای این دولت باری به هر جهت و بی‌برنامه، قبل از سخنرانی مشورت بدهد و خط قرمزهای نظام و دین و حکومت را به آنها یادآوری نماید که مراقب صحبت‌کردن‌شان باشند و اگر فکر داخل را نمی‌کنند لااقل به آبروی بیرونی نظام توجه داشته باشند، چون صحبت‌های آقای مرتضوی چند لحظه بعد از ایراد سخن، تا سازمان ملل هم رفت و احتمالا اعضای کمیسیون نام‌گذاری روز جهانی معلولین هم آن را شنیدند و چنان سری به تأسف از این دولت و این وزیرش تکان دادند که همه‌ی اهل خرد را از دولت و کشور ما ناامید می‌سازد.
جناب مرتضوی عزیز! ما هم سابقه‌ی شما را می‌دانیم، هم از ماجراهای شهرداری مشهدتان با خبریم، هم از داستان‌های پیش و پس انتخابات اطلاع داریم، هم از مدرک دکترایتان مطلعیم و هم خیلی چیزهای دیگر را در باره شما می‌دانیم. ولی امیدواریم بیش از این، حرمت فرشتگان محبوس و دربند این مرز و بوم را که به خاطر ندانم‌کاری‌ها، بی‌تدبیری‌ها، کج‌اندیشی‌ها، سودجویی‌ها و فرصت‌طلبی‌های شما و امثال شما در دولت فعلی و دولت‌های گذشته، از فرصت‌های برابر زندگی بازمانده‌اند نگاه دارید و خود و دولت‌تان را بیش از این، سخره‌ی این جمعیت کثیر و مظلوم، که هیچ راهی برای بیان مطالبات و تظلم‌خواهی‌شان ندارند نکنید.
