در توصیف‌شان می‌گویند «زنانی که هم پدر هستند و هم مادر». زنان سرپرست خانوار را می گویم؛ بانوانی که به هر دلیل، شده‌اند تنها نان‌آور خانه و بار اقتصادی زندگی روی دوش‌شان سنگینی می‌کند. بر اساس آن‌چه مسئولان اعلام کرده‌اند، تعداد زنان سرپرست خانواده در کشور به حدود 4 میلیون‌نفر رسیده است.

امروزه کرونا علاوه بر مشکلات اقتصادی مشکلات دیگری همچون افسردگی ،اضافه وزن ،مشکلات سوء تغذیه و بهم ریختگی هورمونی بدن برای ورزشکارانی که خود را برای مسابقات آماده می کردند به همراه آورد.

خبر تعطیلی چند نگارخانه ، ایجاد مشکلات معیشتی برخی از استادان فعال در هنرهای تجسمی ، تعطیل یا نیمه تعطیل شدن آموزشگاه های مختلف هنری ،بیکار شدن تعداد زیادی از مجریان برنامه های مختلف ، بیکاری تعداد زیادی از بازیگران تئاتر، همه و همه اتفاقاتی است که بعد از شیوع کرونا گریبان هنرمندان استان و کشور را گرفت و بنا به شنیده ها تعداد زیادی از این هنرمندان امروز به دلیل حمایت نکردن نهادهای مسئول با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم می کنند و در برخی موارد با وجود سابقه چندین ساله مجبور به تغییر نوع فعالیت شان شده اند.

شنبه 15 شهریورماه، سال تحصیلی 1400-1399به‌ طور رسمی در سراسر کشور آغاز شد. سالی که به واسطه ویروس کرونا با همه دوره‌های گذشته خود تفاوت‌های اساسی دارد و دقیقا به همین دلیل، دانش‌آموزان و والدین‌شان را سردرگم کرده است. وزیر آموزش و پرورش چند روز قبل از بازگشایی مدارس نشست خبری برگزار کرد تا پاسخگوی این سؤالات باشد، اما باز هم مطالبی را بیان کرد که ابهامات جدیدی را اضافه کرد.

«آموزش دانش‌آموزان رایگان نیست، والدین باید هزینه اینترنت مصرفی در برنامه شاد را پرداخت کنند»! این جمله، برایند آن چیزی است که در شرایط کرونایی کشور، دامنگیر نظام آموزشی ما شده و نقض‌کننده اصل سی‌ام قانون اساسی؛ اصلی که در آن به صراحت آمده است: «دولت موظف است وسایل آموزش و پرورش رایگان را برای همه ملت تا پایان دوره متوسطه فراهم آورد و وسایل تحصیلات‌عالی را تا سرحد خودکفایی کشور به طور رایگان گسترش دهد».

بعد از گذشت 6 ماه از شیوع ویروس کرونا تنها 7 درصد تسهیلات کرونایی به متضرران پرداخت‌شده است، بیش از 2600 میلیارد تومان اعتبار در گاوصندوق بانک‌های استان خاک می‌خورد و برخی بانک‌ها همچنان کارشکنی می‌کنند.

در سال ها و دهه های آخر بیش از پیش واژگان مختلفی از جمله مؤسسه، انجمن، جمعیت، کانون، تشکل، سازمان و ... را شنیده و یا تبلیغات و تابلوهای آنان را در سطح شهرها و مناطق مختلف شاهد هستیم. در یک تعریف کلی تمامی این واژگان نشان دهنده افزایش کمی مجموعه هایی است که اهداف، فعالیت ها و خدمات متنوعی را دنبال می نمایند و با عنوان سازمان ها یا تشکل های مردم نهاد و به اختصار سمن ها (NGO) شناخته می شوند.

«فروش مواد مخدر و سایکدلیک (روان گردان) از طریق پست همراه با کد رهگیری» ! خواندن همین یک جمله کافی است که کنجکاو شوم و چگونگی آن را پیگیری کنم. در کانال تلگرامی اش نوشته که از 18 جولای (28 تیرماه) شروع به کار کرده و ادعایش این است که خالص ترین مواد را مستقیم از اروپا عرضه می کند، آن هم از طریق پست، با بسته بندی حرفه ای و پاکت های نامه کاملا درزگیری و بوگیری شده. تنها راه ارتباطی برای خرید هم، یک روبات تلگرامی است با گزینه های شیشه ای:

«دیگه چی از این بهتر میخوای؟! دهن یارو بسته میشه و خلاص. بده بره خودتو خلاص کن...». «بده بره» یعنی پول را به فالگیر بده و طلسم را بگیر و دهان طرف مقابل را در فلان معامله ببند. این ها تشویق های یک کاربر به کاربر مردد دیگر بود که در کامنت های صفحه یک «فالگیر» رد و بدل می شد.