نشاط جهانداری، سال 1368 در تهران متولد شد و الان هفت سالی است که خلبان هواپیما است. در 18سالگی‎ شروع به تحصیل در رشته خلبانی کرد و همزمان در دانشگاه در رشته «فناوری هوانوردی خلبانی» مشغول شد. مهرماه سال 98 اولین پروازی بود که در ایران دو خلبان خانم انجام دادند که وی کاپیتانی آن پرواز را برعهده داشت و در نوع خود یک اتفاق تاریخی در صنعت هوانوردی کشور محسوب می‌شود.

خودکشی در میان نوجوانان و دانش آموزان به یک اپیدمی تبدیل شده و در کمتر از یک‌ماه گذشته خبر خودکشی هفت دانش‌آموز و نوجوان رسانه‌ای شده است. قبل از خبر خودکشی سید‌محمدموسوی‌زاده، دانش‌آموز ۱۱ ساله در شهرستان دیر استان بوشهر، میانگین سن خودکشی در ایران ۱۵ تا ۳۵سال بود و جامعه‌شناسان درباره خطرات کاهش این سن هشدار می‌دادند.

پیش از آن‌که در شوال سال 92 هـ.ق، طارق بن زیاد، سردار مسلمان، از تنگه‌ای که بعدها به یاد او «جبل‌الطارق» نامیده‌شد، بگذرد و قدم به شبه‌جزیره ایبری بگذارد، اسپانیای امروزی در اختیار اقوام مهاجم «ویزیگوت» بود؛ اقوامی از نژاد ژرمن که با وحشیگری خاص خود، بر مرده‌ریگ امپراتوری روم غربی مسلط شده‌بودند.

بانوان توانمند نیشابوری و فیروزه ای، اولین سری از «لباس های کار صنعتی» تولیدی در این شهرستان ها را به مجتمع فولاد خراسان تحویل دادند.

کمتر کسی باورش می شود در قلب شهر نیشابور درست زیر پای رهگذران هر شب گعده کارتن‌خواب‌هایی برپاست که دور از چشم هوشیاران به عالم تباه افیون پناه می‌برند. اینجا جایی است که بیشتر شهروندان نیشابور با آنکه هر روز از آن گذر می‌کنند هیچ گاه آن را نمی بینند و هنگامی که قدم زنان دست در دست یکدیگر یا با دوچرخه و ماشین از آنجا می گذرند شاید هرگز گمان نکنند درست زیرپایشان دنیای دیگری در جریان است.

تاریخ ایران، حتی تاریخ معاصر آن، مشحون از رویدادها و شخصیت‌هایی است که بسیاری از ما، رد و نشانی از آن‌ها نداریم و از افتخارات و تأثیری که بر جامعه ما گذاشته‌اند، بی‌خبریم. این مسئله، به‌ویژه زمانی که محوریت روایت تاریخی، با بانوان باشد، کمتر محل توجه بوده‌است؛ با این حال، تاریخ آن‌قدرها هم ظالم نیست که بخش مهمی از بازیگران خود را به بوته فراموشی بسپارد.

تعداد متولدین تاریخ نهم آذرماه امسال در بیمارستان حکیم و قمر بنی هاشم نیشابور به ۴۶ مورد رسید تا بدین ترتیب ۴۶ نیشابوری صاحب شناسنامه‌ای با ۴ عدد ۹ شوند.

اکثر قریب به اتفاق ما آدمها به دنبال عدد و رقم های رند در زندگی مان هستیم که وقتی می خواهیم آن را برای کسی بازگو کنیم دلمان قنج برود و بعد از بیان چند عدد شبیه به هم که پشت به پشت و بدون وقفه ردیف شان کردیم، کیف کنیم و بادی به غبغب بیاندازیم.

شب عروسی وقتی پدرم دستم را در دستان شایان گذاشت با بغض و اندوه گفت: راضیه جان با لباس سفید به خانه بخت می روی با کفن هم باید بیرون بیایی!! اگر زندگی با نو نساخت سعی کن تو با زندگی بسازی و آن شب تنها چیزی که به ذهنم خطور نکرد ترک کردن خانه بخت با کفن جگر گوشه ام بود.