خاتون شرق - چنین جغرافیا؛ این اقلیم نازَنده و نوازنده؛ این خاک مهربان؛ خانه شاعر که اگر از آن دور است، اما چنان شیفتگانهْ دلتنگ؛ که یار را در دیار می‌جوید و گلریزان مزارش را از هم‌دیار می‎خواهد:

خاتون شرق - «همچون حلقه‌ی انگشتری، گویش و فرهنگ عامه نیشابور را در میان گرفته و نگین‌وار؛ پایدار و جلوه‌گرش می‌دارد.»(*) به گرامیداشت سخنی مهرآکند رفته‌ایم؛ سخنی که به پاکیزگی‌یی مثال‌زدنی، نشان از زبان و زندگی مردم نیشابور دهه‌های 1330، 1340 و 1350 دارد. اتمسفر آن روزگار، آکنده از حال و هوایی است که در این روزها و این سال‌ها نه تنها بسیار دست‌نایافتنی؛ بلکه به‎راستی، از دست‌رفته می‌نماید! دگرش‌های برآمده از مدرنیته در روزگار ما چنان تندپای، شتابنده که کم‌تر مجالی برای پایایی و پویایی گویش و فرهنگ بومی برجای ‌مانده است.