عقل به طور فطری تمایل دارد از موجودی که به او نعمتی عطا کرده است، قدرشناسی کند. جدای از محرومیت هایی که به دنبال بی تفاوت بودن نسبت به این امر درونی دامنگیر انسان می شود، عقل (وجدان) نیز مواخذات و شماتت های خاص خود را برای فرد کفران کننده خواهد داشت. در این میان، آنچه می تواند سبب برقراری مدام روحیه قدرشناسی باشد، وجود شناخت نسبت به منعم است.